شهادت حضرت زهرا سلام الله و قضیه سکوت علی علیه السلام

در بخش پیشین مطالبی در مورد مناظرات وبلاگی با یکی از برادران اهل سنت ارائه شد. در تکمیل عرائضم لازم دانستم به دو شبهه وی به گونه ای دیگر نیز پاسخ بگویم و مطلبی دیگر نیز در مورد وحدت شیعه و سنی با وجود این بحث ها می آورم. البته پاسخ این قسمت را از سایت شبهه دریافت نمودم که بسیار جالب و در خور توجه می باشد. ولی در ابتدا شبهه وارده را مطرح می نمایم. ایشان نوشته است:«نه‌ حضرت‌ عمرش به‌ خود جرأت‌ و اجازه‌ می‌داد که‌ با خاندان‌ نبوت‌ آن‌ هم‌ با فرزند طلبی‌ رسول‌الله ص چنین‌ کند و نه‌ حضرت‌ علی‌ با آن‌ شجاعت‌ اسداللهی‌ و با آن‌ قدرت‌ و شوکت‌ روحانی‌ که‌ در وجود قدسی‌ داشت‌، به‌ عمرش مجال‌ می‌داد تا به‌ همسرش‌، دختر رسول‌الله ص صدمه‌ای‌ وارد کند که‌ سقط‌ جنین‌ نماید. خواننده‌ عزیز! به هر صورت اگر این عمل امکان پذیر باشد, سکوت علی بن ابیطالب جای سوال دارد, در جایی که پیامبر فرمودند همیشه از خانواده خود در تمام مراحل محافظت کنید. »  

 پاسخ:                                «در ادامه مطلب»

پاسخ :«نویسنده به قدرت و زور بازوی حضرت علی (ع) و غیرت او اشاره کرده است و چون با ارزش‌ها و ملاک‌های خود قیاس می‌کند، گمان می‌نماید که همه چی به «زور» بستگی دارد. لذا فراموش کرده که ایشان: عقل و حکمت نیز داشتند و مصلحت حفظ «دین» - تا امروز به دست بنده و شما نیز برسد - برای ایشان بسیار اولی‌تر از انتقام شخصی بود. لذا به همسرش فرمود: اگر حفظ دین پدرت را می‌خواهی، مجبورم سکوت کنم.

استناد کرده است که «ماهیت دین اسلام ظلم‌ستیزی» است و اگر ظلمی به حضرت فاطمه (ع) شده بود، حتماً حضرت علی علیه‌السلام مقابله می‌نمود. پس چنین اتفاقی نیافتاده است.

این دیگر آبکی‌ترین تحلیل و دلیل بود. اولاً که «ستیز» الزاماً با شمشیر صورت نمی‌پذیرد، به ویژه اگر «سیتز» بر سر اعتقادات، باورها و دانش و بینش باشد. جنگ نرم یعنی همین. لذا در جنگ نرم، ستیز گاهی با سخن صورت می‌پذیرد، گاهی با سازماندهی و آموزش، گاهی با تبلیغ، گاهی با سکوت ... و خلاصه در هر ستیزی بصیرت و آینده‌نگری نیز لازم است. وگرنه، حضرت علی (علیه‌السلام) در فردای تدفین، هنگامی که می‌خواستند بقیع را زیر و رو کنند و جسد را خارج کرده و از اول و توسط خودشان تدفین کنند (جنگ نرم)، یک تنه مقابل همگان ایستاد و نشان داد که مشکل «شمشیر» ندارد. بلکه مشکل او فهم، شعور، تعقل، بصیرت و کشف حقایق برای اذهان عمومی در طول تاریخ است و به همین دلیل مجبور است تحمل کند و درد دل با چاه بگوید. چرا که در میان آن همه قریشی و هاشمی، شنونده‌ای نبود.

بیان می‌داریم که اگر مصیبت‌های حضرت فاطمه علیها‌السلام که منجر به شهادت ایشان شد دروغ باشد، لازم است به علما و تاریخ نگاران اهل تسنن که این مصیبت‌ها را در کتب معتبر خود ذکر کرده‌اند، بد و بیراه گفت. چند نمونه ذیلاً ایفاد می‌گردد:

          «... به ابابکر و عمر خبر رسید که عده ای از مهاجرین و انصار با علی بن ابی طالب(علیه السلام) در خانه فاطمه(سلام الله علیها) دختر رسول خدا(صلی الله علیه و آله) اجتماع نموده اند، پس با جماعتی آمدند تا اینکه به خانه هجوم آوردند...»‌(السقیفة و فدک، جوهری (م. 323)، ص 72)

          دوبار هجوم شد. هجوم اول سبب شد همه افرادی که در منزل علی(علیه السلام) جمع شده بودند برای بیعت نزد ابوبکر روند، به جز خود امیرالمومنین(علیه السلام) که در منزل باقی ماند. ابن قتیبه از نظر تاریخی هجوم دومی را نیز مفصّلاً شرح می دهد که پس از امتناع علی(علیه السلام) از بیعت روی داده است: «پس عمر نزد ابوبکر آمد و به او گفت: آیا از این کسی که تخلّف نموده بیعت نمی گیری؟ پس ابوبکر به قنفذ گفت: برو و علی(علیه السلام) را بخوان ... برای بار دوم عمر گفت: به این کسی که از بیعت با تو تخلّف نموده مهلت نده. بعد ابوبکر به قنفذ گفت: برگرد به سوی او و به او بگو، خلیفه رسول الله(صلی الله علیه و آله) تو را می خواند که با او بیعت کنی... سپس عمر برخاست و گروهی با او حرکت کردند تا به درب خانه فاطمه(سلام الله علیها) رسیدند. پس درب را کوبیدند. فاطمه(علیهاالسلام) چون صدای آنها را شنید با ندای بسیار بلند فرمود: ای پدر، ای رسول خدا، بعد از تو از ابن خطاب و ابن ابی قحافه چه ها بر سر ما آمد.

پس جمعی از آن گروه چون صدای فاطمه(سلام الله علیها) و گریه اش را شنیدند، باز گشتند، در حالی که اشک می ریختند و نزدیک بود که دل هایشان از جا کنده شود و جگرهایشان پاره پاره شود. ولی عمر با جمعی باقی ماند.

پس آن ها علی(علیه السلام) را از خانه بیرون کشیده و او را به سوی ابوبکر بردند و به او گفتند: بیعت کن! پس فرمود: اگر بیعت نکنم چه می کنید؟ گفتند: قسم به خدایی که جز او خدایی نیست، گردنت را خواهیم زد.» عین عبارات عربی ابن قتیبة در تاریخ الخلفاء در باره هجوم دوم چنین است: «... فأتی عمر ابابکر فقال له الا تاخذ هذا المتخلّف عنک بالبیعة؟ فقال ابوبکر لقنفذ اذهب فادع لی علیاً... فقال عمر الثانیة لا تمهل هذا متخلّف عنک بالبیعة. فقال ابوبکر لقنفذ: عُد إلیه فقل له خلیفة رسول الله یدعوک لتبایع ... ثمّ قام عمر فمتنی معه جماعة حتی اتوا باب فاطمه(سلام الله علیها) فدقّوا الباب فلما سمعت اصواتهم نادت باعلی صوت ها: یا ابت یا رسول الله ماذا لقینا بعدک من ابن الخطاب و ابن قحافة؟ فلماً مع القوم صوت ها و بکاء ها الضرفوا باکین و کادت قلوبهم تنصدع و اکبادهم تنفطر و بقی عمر و معه قوم: فاجرجوا علیاً(علیه السلام) فمضوا به الی ابی بکر فقال له: بایع. فقال(علیه السلام) إن لم افعله فمه؟ قالوا: إذاً والله الذی لا اله الاّ هو نضرب عنقک.» ... (الامامة و السیاسة المعروف به تاریخ الخلفاء، ابن قتیبة (م. 276)، انتشارات شریف رضی، ج1، ص 30)

صدها نقل مستند دیگر در کتب اهل سنت وجود دارد. لذا بهتر است یک بار قبول کنند که چنین خطاهایی صورت گرفته است و نه این که برای فرار و تطهیر، صورت مسئله را پاک کنند. تاریخ با این شایعات نه محو می‌شود و نه تغییر می‌یابد.

ضرورت وحدت شیعه و سنی نیز دلایل بسیار آشکاری دارد و تحقق آن مستلزم دروغ خواندن وقایع تاریخی و تحریف آن نیست. و گرنه اگر قرار باشد به این روش دعوت به وحدت کنیم، لازم است همه‌ جریانات و حوادث تاریخی و از جمله: ماجراهای غدیر خم، احتضار، دوات و کاغذ، دفن شبانه، سقیفه (یا ثقیفه)، معاویه، یزید، کربلا و ... را نیز دروغ بخوانیم و کلاً تاریخ اسلام را کنار بگذاریم و مثل آمریکایی‌ها از اول و آن طور که دلمان می‌خواهد تاریخ بنویسیم.