اسرار نماز

   برخی از اسرار نماز  

بی گمان تا کنون فکر کرده اید برای چه نماز می خوانید و در واقع فلسفه نماز چیست و در پی آن باز به این مسئله فکر نموده اید که کلماتی که در نماز به کار می برید و ظاهرا تکراریست ، چه معنا و مفهوم دیگری باید داشته باشند که این قدر بر اهمیت نماز افزوده اند. دراینجا به بخشی از مسائل کلیدی مربوط به نماز و عبارات موجود در آن می پردازم تا انشاءالله با تفکر در آن ها در نماز هایمان توجه بیش از پیش داشته و حق عبودیت را بیشتر به جا آریم در ادامه این مسائل شگرف را ا ز نظرتان  می گذرانیم.   

ارزش نماز اول وقت: گذشتن از هر چیز و سر سپردن به سوی خدا و رها کردن دنیا و خرد کردن غرور. 

  

الله اکبر شروع : خدا بزرگ تر از آن است که جز او به چیزی فکر کنیم وهیچ یادی بالاتر از یاد خدا نیست.

 

بسم الله الرحمن الرحیم:هر عملی ، حتی عمل خیر باید با نام خدا آغاز گردد.  

 

الحمدلله : (این شرح به تفصیل خواهد آمد.)  

الرحمن الرحیم: بخشندگی و رحمت و رحم خداوند. 

مالک یوم الدین: مالک و صاحب مطلق روز جزا و رسیدگی به ذره ذره اعمال که انسان را به یاد عذاب و مجازات الهی می رساند. 

ایاک نعبد و ایاک نستعین: پس از حمد بی چشمداشت و با معرفت از خدا و پس از بشارت و تنذیر که سه وجه برای رسیدن به عشق حقیقی می باشد، بنده با شور و عشق به حقیقت مطلق و همچنین با امید و بیم به بشارت و عذاب قهر الهی، ابراز می دارد که تنها تو لایق عبادتی و جز تو هیچ کس لایق عبادت نیست و سر بر آستان هیچ کس جز تو فرو نخواهم آورد. 

طبیعی است که لازمه هر عبادت ، اطاعت است و اصولا هیچ عبادتی نیست که جز با اطاعت حاصل شود و هیچ اطاعت از غیر خدایی نیست که جز عبادت غیر خدا نباشد و یکی از لوازم عبادت آن است که از معبود یاری جستن  و کسی جز معبود را برآورده کننده حاجات و نیازها ندانستن و این درجه ایست در اخلاص و صدق گفتار ایاک نعبد.هر کس خود را بنده خدا بداند جز خدا نباید به کس دیگری رو کند. همه را واسطه بداند و عامل تحرک واسطه ها و موفقیت آن ها را تنهای تنها خدا بداند و مهمتر از همه آنکه حتی نفس خود را نیز بر آورده کننده نیازهایش نداند و حتی از نفس خود نیز انتظار و یاری در انجام کار ها و حتی عبادات نیز نجوید. چرا که چنین عبادتی عین بطالت (باطل شدن)است، چه رسد به اعمال دیگر. 

البته به قدرتی که خدا در او قرار داده باور داشته باشد و با آن قدرت با یاری خدا پیش برود. اما اگر به خود فکر کند و آن قدرت را از آن خود ببیند و خود را عامل تغییر شرایط و حل و فصل مشکلات و هدایت بداند، تنها به یک گوشت و پوست دل بسته (چونان بت پرستی) که هیچ چیزی از آن بر نخواهد آمد و باید در بنده خدا بودن خود شک کند. 

اهدنا الصراط المستقیم: انسان پس از آنکه به خداوند ایمان آوردو همه چیز را در دست و سیطره و اختیار او دانست، اراده کرد که تنها خدا را عبادت کرده و تنها از او یاری بجوید، قدرت خویش را عاری از آن می بیند که بتواند با وجود شناخت حقانیت حق او را عبادت و اطاعت کند.پرده هایی است که قلب را پوشانده و مانع از درک حقایق و معارف به صورت یقینی می گردد و آن چیزی نیست جز کبر و خودپسندی که حتی عبادت را به غیر عبادت تبدیل کرده و اطاعت از حضرت حق را به اطاعت از شیطان منحرف می کند و چه بسیار بودند کسانی که خود را هدایت یافته خویش پنداشتند و هلاک شدند. دنیا پر است از طلحه و زبیر ها و برصیصاها و خوارج و قارون ها و... . این ها همگی فریب عبادت شیطانی خویش را خوردند و هلاک شدند.بنابر این از خداوند باید پس از عهد و پیمانی که در آیه ایاک نعبد و ایاک نستعین بست یاری بجوید تا او را به راه راست ، آن راهی که به سوی خدا می رود هدایت کند. 

بنده می بیند که نمی تواند خدارا با وجود شناختش عبادت و اطاعت کند مگر آنکه خود او بخواهد، چرا که هم توانایی میخواهد،هم لذت می خواهد و هم سعادت و لیاقت عبادت.با این تفکر از خدا یاری خواسته و استعانت می جوید، چرا که جز او هیچ کس  را توانایی هدایت کردن نیست. اگر او خواست، تمام عالم هم جمع شوند نتوانند نخواهند و اگر او نخواست، تمام عالم هم جمع شوند نتوانند بخواهند که البته خواسته خدا بستگی به میزان تلاش ما در راه کسب رضایت او دارد.   

سبحان ربی العظیم و بحمده: وقتی به رکوع میرویم و اظهار خشوع و کرنش می کنیم، سر ما در حالت آزاد و کاملا در قسمت جلوی بدن قرار می گیرد. همانند بنده ای که در مقابل شاه سرش را و در حقیقت زندگی اش را برای قربانی شدن پیشکش می کند، بنده خدا نیز سرش را در راه معبود خویش تقدیم می دارد. وقتی ذکر عظمت خدا را می گوییم که:«پاک است پروردگار بزرگ من و ستایش و سپاس سزای اوست»، خود را در معرض قربانی شدن در راه هدف و عقیده که همان خداوند عظیم و ستوده است قرار می دهیم. یعنی حاضریم سر خود را فدای تو کنیم و این یعنی انسان آزاده و براستی کسی که حاضر است سرش را تقدیم حضرت دوست کند و لذت وجود را که بالاترین لذت هاست تقدیم کند، نمی تواند از لذت های دیگر به خاطر حضرت معبود چشم پوشی کند؟!  

سبحان ربی الاعلی و بحمده:                 ادامه دارد...